Tweeënzestig kolderieke verhalen die onweerlegbaar aantonen dat het spookt
op de zolder van de schrijver.
Dit boek is niet voor iedereen. De verhalen zijn daarvoor waarschijnlijk te dwaas, te absurd, waardoor sommige lezers al snel zullen afhaken. Maar de doorzetters zullen er misschien wat aan hebben. Tenminste, dat durf ik te hopen. De eerste indruk die men bij deze verhalen krijgt, is dat het om een allegaartje van teksten gaat die geen verband met elkaar hebben. Deze indruk is juist. Het zijn namelijk kronkels en kronkels hebben de onhebbelijke gewoonte om de rechte lijn te schuwen. Het vergt van de lezer een soort blinde bereidwilligheid om zich niettemin te laten verlokken dit vreemde land (de spookzolder, het hoofd van de schrijver) te betreden. Dat kan niet iedereen opbrengen. Daarvoor heb ik begrip. Wie tijdens het lezen van dit boek last krijgt van duizelingen of braakneigingen doet er dan ook best aan om even wat anders te gaan doen. Een boswandeling, of gewoon het hoofd even onder de kraan steken en u voelt zich weer voldoende gesterkt voor het aanvatten van een volgend verhaal. Een andere strategie, door mijn echtgenote vaak toegepast, is krijsend het huis uitlopen op zoek naar iemand die, onbelast door de spoken in zijn hoofd, een normale conversatie kan voeren.
Het probleem, zo het een probleem is, is mogelijk dat ik over alles een mening heb en erover wil schrijven. Over opvoeding, over computers, over vrouwen, maar ook over robots, ufo's en Deens gedachtegoed. Een grootste gemene deler van deze verhalen is dat er steevast zonderlingen worden opgevoerd. Meestal ben ik dat zelf of een alter ego van mezelf. Hoe dan ook, ik hoop dat u toch een beetje plezier haalt uit deze ongewone verhalen die de grenzen tussen humor en waanzin aftasten.
Jules